Συχνές ερωτήσεις

Οι μύθοι , οι παρεξηγήσεις και οι προκαταλείψεις που υπάρχουν σχετικά με το επάγγελμα του Ψυχολόγου εμποδίζουν συχνά το άτομο από το να ζητήσει βοήθεια και το κάνουν διστακτικό και αναποφάσιστο. Η επίσκεψη σε έναν Ψυχολόγο λοιπόν, συνοδεύεται πολλές φορές από μια ήδη τεταμένη και επιβαρυμένη κατάσταση: κατάθλιψη, χρόνια συμπτώματα άγχους, επαναλαμβανόμενες δυσκολίες στις σχέσεις, μπορεί να κάνουν τους ανθρώπους να φτάσουν στο κατώφλι του ψυχοθεραπευτή όταν έχουν φτάσει πλέον πραγματικά σε 'αδιέξοδο'.

Τα ψυχοσωματικά συμπτώματα από την άλλη, οι δυσκολίες στη σχέση μας με το φαγητό, η θλίψη ή η απογοήτευση αποτελούν επίσης 'καμπανάκια' που μας δείχνουν ότι ίσως χρειάζεται κανείς να φροντίσει τον εαυτό του και να αναστοχαστεί τη ζωή του. Η αλήθεια πάντως είναι ότι δεν χρειάζεται κάποιος να αντιμετωπίζει ένα τεράστιο ή περίεργο πρόβλημα ή να θεωρεί τον εαυτό του διαταραγμένο για να επισκεφτεί κάποιον ειδικό. Χρειάζεται να είναι απλά ένας συνηθισμένος άνθρωπος που βρίσκεται σε σύγχηση, ένας άνθρωπος που νιώθει ότι τα εμπόδια, τα αδιέξοδα και οι εσωτερικές συγκρούσεις στη ζωή του είναι περισσότερα από τα μέσα που διαθέτει για να τα αντιμετωπίσει.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα σχετικά με την ολοκλήρωση της θεραπείας, καθώς η ψυχοθεραπεία είναι μια αλληλεπιδραστική, δυναμική διαδικασία. Ο χρόνος που θα διαρκέσει εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως: το αίτημα του θεραπεύομενου και τη διαθεσιμότητα του, το είδος της θεραπείας, κ τ λ. Δυστηχώς, οι άνθρωποι κάποιες φορές απογοητεύονται γιατί περιμένουν ότι ''θα γίνουν καλά'' ή θα αλλάξουν από τις πρώτες κιόλας συνεδρίες.

Η αλήθεια είναι όμως ότι όπως ακριβώς πήρε χρόνο για να δημιουργηθούν και να 'ριζωθούν' τα προβλήματα και οι δυσκολίες μέσα μας, έτσι και η θεραπεία χρειάζεται αρκετό χρόνο. Ο Ψυχοθεραπευτής δεν είναι κλασικός γιατρός για να σας θεραπεύσει με ένα φάρμακο, αλλά ούτε θα προσπαθήσει να καθοδηγήσει τη ζωή σας δίνοντας σας κάποιες μαγικές συμβουλές. Η αποτελεσματική θεραπεία αφορά την βαθύτερη αλλαγή του θεραπευόμενου, μια αλλαγή στο σκέπτεσθαι και στη στάση ζωής.

Στην Ελλάδα και ειδικά στις επαρχιακές πόλεις υπάρχει ακόμα , αν και σε μικρότερο βαθμό, το στίγμα της ψυχικής υγείας. Οι άνθρωποι φοβούνται ότι αν απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας θα συζητηθούν, ότι οι επισκέψεις τους στον Ψυχολόγο δεν θα κρατηθούν απόρρητες και ότι θα κριθούν αρνητικά. Μπορεί να αισθάνονται λοιπόν φοβισμένοι και να αρνούνται να ζητήσουν βοήθεια πιστεύοντας ότι μόνοι τους θα έπρεπε να βρουν τη λύση και να τα καταφέρουν.

Οι σκέψεις αυτές είναι φυσιολογικές και τις ακούμε συχνά από τους ανθρώπους που μας επισκέπτονται, μπορεί μάλιστα να ταλαιπωρούν το άτομο για αρκετό καιρό μετά το ξεκίνημα της ψυχοθεραπείας. Παρ όλα αυτά και καθώς αναπτύσσεται η θεραπευτική σχέση και η εμπιστοσύνη, ο άνθρωπος που ζητά βοήθεια καταλαβαίνει ότι ο θεραπευτής είναι εκεί για να τον γνωρίσει σε βάθος σαν σύνολο, να τον αποδεχτεί χωρίς όρους και να σχετιστεί μαζί του πέρα από ταμπέλες και προκαταλείψεις. Τελικά, δεν είναι δείγμα ψυχικής αρρώστιας το να κάνει κανείς Ψυχοθεραπεία, αλλά πολύ περισσότερο θα λέγαμε ότι πρόκειται για δείγμα ψυχικής υγείας, αλλά και μιας σωστής δέσμευσης ενός ενήλικα απέναντι στην ψυχική του υγεία.

Η Ψυχολογία είναι μια εφαρμοσμένη, ακαδημαϊκή επιστήμη που ασχολείται με τη μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αποκτώντας κανείς το πτυχίο της ψυχολογίας, μπορεί να αποκτήσει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και να ιδιωτεύσει.

Παρ 'όλα αυτά,- και επειδή οι βασικές σπουδές της Ψυχολογίας παρέχουν γενικές και ακαδημαϊκές γνώσεις- δεν αρκεί κάποιος να είναι ψυχολόγος για να δουλέψει θεραπευτικά. Για να γίνει κανείς ψυχοθεραπευτής χρειάζεται να ακολουθήσει εξειδίκευση μετά το βασικό πτυχίο της ψυχολογίας ή της ψυχιατρικής, διάρκειας τουλάχιστον τεσσάρων ετών. Η εξειδίκευση αυτή περιλαμβάνει θεωρητική κατάρτιση, προσωπική θεραπεία και πρακτική άσκηση υπό εποπτεία. Στην Ελλάδα παρέχεται από πιστοποιημένους οργανισμούς, ινστιτούτα και εταιρίες (π.χ Ινστιτούτο Συστημικής Σκέψης και Ψυχοθεραπείας, Ελληνική Εταιρία Έρευνας της Συμπεριφοράς).
Δυστυχώς στην Ελλάδα όμως υπάρχει ένα νομικό κενό, το οποίο δεν κατοχυρώνει τους εξειδικευμένους και πιστοποιημένους Ψυχοθεραπευτές απέναντι σε αυτούς που δεν είναι αλλά έχουν απλά τελειώσει τη σχολή της Ψυχολογίας. Το αποτέλεσμα είναι, πολλοί άνθρωποι στο χώρο της ψυχικής υγείας να αυτοονομάζονται ψυχοθεραπευτές δίχως να είναι. Για το λόγο αυτό οποιοσδήποτε θέλει να αρχίσει ψυχοθεραπεία θα πρέπει να είναι προσεκτικός, να ενημερώνεται σωστά για τον Ψυχολόγο που πρόκειται να επισκεφτεί και να μην διστάζει να τον/την ρωτήσει σχετικά με τους τίτλους του, αν κάτι τον προβληματίζει.

Η ψυχιατρική από την άλλη είναι κλάδος της Ιατρικής. Περιλαμβάνει την πρόληψη, την διάγνωση και αντιμετώπιση των ψυχικών δυσλειτουργιών, καθώς και τη χορήγηση και δοσολογία των ψυχικών φαρμάκων. Οι Ψυχολόγοι δεν είναι γιατροί και δεν χορηγούν φάρμακα. Οι Ψυχίατροι μπορούν να ασχοληθούν με την Ψυχοθεραπεία μόνο και εάν έχουν εκπαιδευτοί και αυτοί με ειδικές σπουδές πάνω σε αυτό (Ψυχανάλυση, Οικογενειακή- συστημική Ψυχοθεραπεία, κ τ λ).